Na al een aantal blogs op deze pagina, is het misschien eens even tijd om mezelf voor te stellen 🙂
Mijn naam is Marijke, moeder van twee prachtige dochters van -op dit moment- 8 en 4 jaar. Getrouwd met Marc, die nog twee kinderen heeft die om het weekend bij ons zijn.
Ruim acht jaar geleden werd ik moeder. En hoe. Thirza woog maar liefst 4330 gram en had een dikke bos rood haar: ze zette zichzelf direct goed op de kaart 😉
En dat bleef ze doen, want na een aanvankelijk prima start, begon ze meer en meer te huilen. En dat huilen liep in hoog tempo op, tot het op z’n piek betekende dat ze zo’n 12-16 uur per etmaal huilde. Nouja, huilen… zeg maar liever: krijsen.
Ik werd expert in het tegelijkertijd wiegen op mijn arm, haar laten sabbelen op mijn pink en ook nog haar buikje te masseren tegen de extreme darmkrampjes waar ze last van had. Op die manier kreeg ik haar dan doorgaans na ongeveer drie kwartier in slaap. Na ongeveer een kwartier tot twintig minuten kon ik haar dan heel voorzichtig wegleggen en dan had ik wederom ongeveer twintig minuten voordat ze weer wakker werd. Huilend en krijsend, wel te verstaan. Twintig minuten waarin ik heel snel even kon gaan douchen. Of eten. Even heel snel de was in de wasmachine en later op de dag heel misschien even de kans om die er ook weer uit te halen en op te hangen. Maar vaak kwam het neer op eindelijk even droge kleding aantrekken, nadat ik helemaal ondergespuugd was door Thirza, die veel en vaak voeding teruggaf. Wat eigenlijk geen goede bewoording is. Ze goot hele dagen door gewoon haar complete maaginhoud er weer uit. Over zichzelf, over mij, over bank, bed, vloer…. En wilde dan weer drinken. Wat ik wel snapte: honger natuurlijk. Waardoor ik uiteindelijk ongeveer elke twintig tot dertig minuten aan het voeden was.
Ik werd gek.
Gelukkig is mijn zus ergotherapeut en had zij ooit tijdens haar opleiding iets verteld over voorkeurshouding en kiss-syndroom bij baby’s en hoe dat behandeld kon worden door bijvoorbeeld een osteopaat. En bij de osteopaat was ik voor mezelf wel geweest en had ik het wel eens gehad over de behandeling van kleine baby’s. Toen Thirza dus naast het vele spugen dat ze deed, ook een behoorlijk hardnekkige voorkeurshouding bleek te hebben, die met de tips van het consultatiebureau absoluut niet onder controle kwam en Thirza een afplatting van haar hoofdje begon te ontwikkelen, maakte ik snel een afspraak.
De osteopaat stelde vast dat Thirza haar hoofdje niet volledig naar links kon draaien en behandelde haar vier keer. Na de eerste behandeling was het spugen over. Gewoon over. En dus ging ze ook weer normaal om de twee tot drie uur drinken. Twee dagen huilde ze nog heel veel, om op dag drie ineens tweeënhalf uur achter elkaar te slapen.
Het was zo bizar, dat het eng was en ik checkte wel honderd keer of ze nog wel ademde. Nog geen tijd voor mezelf… 😉
Drie behandelingen later is ook de voorkeurshouding weg en hebben we een ander kind in huis. Thirza is dan 16 weken. Een aantal weken lang is het rustiger, maar heel langzaam aan komt er weer meer onrust, die steeds verder opbouwt. Ik vermoed een koemelkallergie, omdat ze weer toenemend last heeft van darmkrampjes, maar zowel consultatiebureau als huisarts serveren die suggestie naar de prullenmand: het is allemaal normaal en hoort er gewoon bij.
Weer kampen we met een kind dat veel huilt, veel getroost moet worden en ’s nachts erbarmelijk slecht slaapt. We worstelen door. Ik ben vaak blij als ik Thirza op werkdagen bij de gastouder breng en het gehuil even achter me kan laten.
Als Thirza een maand of negen oud is, starten we met yoghurt na de warme hap en ineens zit ze onder de rode vlekken. Had ze altijd al van die vlekjes achter haar oren en in alle huidplooien, nu zijn haar buikje en rug bedekt met rode vlekken en huilt ze als nooit tevoren. Als ik bij de huisarts kom vanwege de zoveelste oorontsteking bij Thirza, stelt deze ook vast dat ze eczeem heeft. Mijn vraag of dit niet met de yoghurt (en dus met koemelk) te maken heeft, wimpelt ze af: eczeem komt niet van koemelk. We krijgen een recept voor hormoonzalf mee en dat is het.
De hormoonzalf werkt echter niet en het slapen blijft een drama. Als ik dit aankaart, krijg ik zowel van het consultatiebureau als van de huisarts steevast te horen dat ik nu gewoon grenzen moet gaan stellen: mijn dochter -op dat moment 9 maanden oud- speelt een spelletje met me en het wordt tijd dat ik optreed. Ik doe het mezelf dus aan, dat vele huilen en de slapeloze nachten.
Via het alternatieve circuit laten we een allergietest doen, waaruit luid en duidelijk naar voren komt dat Thirza een koemelkallergie heeft. We passen haar voeding drastisch aan en omdat ik nog steeds borstvoeding geef, ga ik ook zelf op dieet.
De oorontstekingen verdwijnen. Een paar maanden lang is het op dat gebied rustig. De eczeem gaat echter niet weg en het slapen blijft ook drama. Ik dram door bij de huisarts en krijg eindelijk een verwijzing voor de kinderarts. Dertien maanden oud is ze, als we ein-de-lijk bij de kinderarts zitten. Nadat die ons verhaal gehoord heeft en ons uitgebreid bevraagd heeft, vraagt hij ons om Thirza uit te kleden voor een grondige check. Zodra hij haar eczeem ziet, geeft hij direct aan: “Geen wonder dat dit kind niet slaapt. Ze vergaat van de jeuk!”
We krijgen een zwaardere categorie hormoonzalf mee, een vettende zalf en een afspraak bij de eczeemverpleegkundige. Die legt uit hoe we middels een smeerschema de eczeem onder controle gaan proberen te krijgen. Maar dat smeerschema is bijna niet nodig: al heel snel verdwijnt de eczeem, om ook alleen maar terug te komen als Thirza koemelk binnen krijgt. Zolang we haar dieet strak houden, is ze eczeemvrij en hoeven we niet te smeren.
Het wordt rustiger, maar nu ze groter is en regelmatig zelf foute voedingswaar te pakken weet te krijgen, keren ook de oorontstekingen weer terug. De huisarts wil geen verwijzing geven voor de KNO-arts, want die wil toch alleen maar buisjes plaatsen. De kinderarts is het echter met me eens dat twee maal per maand een oorontsteking niet normaal is en dat een verwijzing voor de KNO-arts een absolute must is.
Als ze zeventien maanden is, hebben we daar eindelijk een afspraak en twee maanden later is Thirza aan de beurt om buisjes te krijgen en de neusamandel te laten verwijderen.
Ze knapt op, wordt eindelijk echt rustiger en na een aantal weken bedenk ik dat het nu zo rustig is, dat ik denk dat ze nu zonder de nachtvoedingen kan, waarmee ik haar altijd weer terug in slaap krijg als ze wakker wordt ’s nachts. We spreken af dat mijn man gaat troosten ’s nachts om te kijken of ze, nu ze twintig maanden oud is, misschien eindelijk kan gaan doorslapen.
En dat lukt. Waar ze eerder uren lag te krijsen als Marc haar moest troosten, (mijn werk vereist dat ik ook avonden werk), laat ze zich nu snel troosten en slaapt dan weer verder. Drie nachten is dat nodig, de vierde nacht slaapt ze door. En dat blijft ze doen. So far voor grenzen stellen: ze voelde zich al die tijd gewoon echt niet lekker. En nu ze zich wel OK voelt, gaat het slapen dus ook gewoon.
Thirza is op het moment van schrijven van dit blog ruim 8 jaar oud. Sinds ze is gaan doorslapen met 23 maanden, gaat het goed. Ze slaapt de nachten gewoon door. Enkel als ze ziek is, lukt het slapen minder goed. Maar: dat is wel normaal 😉
Hoe het verder ging met onze jongste dochter, lees je hier.
Eerste hulp bij huilbaby 
4 Comments